رازخوشبختی

تاجری پسرش را نزد فرزانه ترین انسان جهان فرستاد تا راز خوشبختی را از او بیاموزد. مرد جوان چهل روز در بیابان راه رفت تا سرانجام به قصر زیبایی بر بالای یک کوه رسید . مرد فرزانه ای که مرد جوان در پی اش بود در آن جا میزیست . اما به جای ملاقات با مرد مقدس ، قهرمان ما وارد تالاری شد که جنب وجوش بسیار زیادی بر آن حاکم بود، تاجران می آمدند و میرفتند ، عده ای در گوشه ای صحبت میکردند ، گروه موسیقی کوچکی نغمه های شیرین می نواخت و میزی مملو از لذیدترین عذاهای بومی آن بخش از جهان آن جا قرار داشت. مرد فرزانه با این و آن صحبت میکرد ومرد جوان مجبور شد دو ساعت منتظر بماند تا سرانجام نوبتش فرا رسد
مرد فرزانه با دقت به توضیحات مرد جوان در مورد دلیل ملاقاتش گوش فرا داد. اما به او گفت که در آن لحظه فرصت ندارد تا راز خوشبختی را برایش بر ملا کند . و به او پیشنهاد کرد که در آن قصر گردشی بکند و دو ساعت بعد برای دیداربا او بازگردد
مرد فرزانه افزود : با اینحال میخواهم خواهشی از تو بکنم ، او یک قاشق کوچک به مرد جوان داد و دو قطره روغن درآن ریخت وادامه داد: همچنان که گردش میکنی این قاشق را هم در دست بگیر و نگذار که روغن درون آن بریزد
مرد جوان شروع به بالا و پائین رفتن از پلکانهای قصر کرد و تمام مدت چشمش را به آن قاشق دوخته بود . پس از گذشت دو ساعت به حضور مرد فرزانه بازگشت
مرد فرزانه پرسید : فرشهای ایرانی تالار غذاخوریم را دیدی؟ باغی را که خلق کردنش برای استاد باغبانها ده سال زمان برد، دیدی ؟ متوجه پوست نبشته های زیبای کتابخانه ام شدی؟

جوانک شرم زده اعتراف کرد که اصلا" هیچ چیزی ندیده است . تنها دغدغه او این بوده تا روغنی که مرد فرزانه به او سپرده بود نریزد
مرد فرزانه گفت : پس برگرد و با شگفتیهای دنیای من آشنا شو . اگر خانه فردی که در آن زندگی میکند نبینی نمیتوانی به او اعتماد کنی
مرد جوان با اطمینان بیشتری قاشق را برداشت و بار دیگر برگشت تا به گردش در قصر بپردازد . این بار به تمامی آثار هنری روی دیوارها و آویخته به سقفها توجه کرد . باغ ها را و کوه های گرداگردش را و لطافت گلها را و سلیقه ظریفی که در قراردادن هر اثر هنری به جای خود بکار گرفته شده بود رامشاهده کرد. هنگامیکه نزد مرد فرزانه بازگشت هرآنچه را که دیده بود با ذکر تمامی جزییات تعریف کرد
مرد فرزانه پرسید : اما آن دوقطره روغن که به تو سپرده بودم کجاهستند؟
جوانک به قاشق نگاه کرد و دریافت که روغن ریخته است

فرزانه ترین فرزانگان گفت : پس این تنها پندی است که میتوانم به تو بدهم راز خوشبختی این است که همه شگفتی های جهان را نگاه کنی اما هرگز آن دو قطره روغن درون قاشق را از یاد نبری

******************************************************

Certains négociant envoya son fils apprendre le secret du bonheur auprès du plus sage de tous les hommes: le jeune garçon marcha quarante jours dans le désert avant d'arriver finalement devant un beau château, au sommet d'une montagne: c'était là que vivait le sage dont il était en quête. Au lieu de rencontrer un saint homme pourtant notre héros entra dan une salle où se déployait une activité intense: des marchands entraient et sortaient, des gens bavardaient dans un coin; un petit orchestre jouait des suaves mélodies; et il y avait une table chargée des mets les plus délicieux de cette région du monde. Le Sage parlait avec les uns et les autres et le jeune homme dut patienter deux heures durant avant que vînt enfin son tour.
Mais lui dit qu'il n'avait alors pas le temps de lui révéler le Secret du Bonheur. Et il lui suggéra de faire un tour de promenade dans le palais et de revenir le voir à deux heures de là.
"Cependant, je veux demander une faveur; ajouta le sage en remettant au jeune homme une petite cuiller dans laquelle il versa deux gouttes d'huile, " tout au long de votre promenade, tenez cette cuiller à la main, en faisant en sorte de ne pas renverser l'huile."
Le jeune homme commença à monter et descendre les escaliers du palais, en gardant toujours les yeux fixés sur la cuiller. Au bout des deux heures, il revint en présence du sage.
" Alors, demanda celui-ci, avez-vous vu les tapisseries de perse qui se trouvent dans ma salle à manger? Avez-vous vu le parc que le maître des jardiniers a mis dix ans à créer? Avez-vous remarqué les beaux parchemins de ma bibliothèque?"
Le jeune homme, confus dut avouer qu'il n'avait rien vu du tout. Son seul souci avait été de ne point renverser les gouttes d'huile que le sage lui avait confiées.
" Eh bien, retourne faire connaissance des merveilles de mon univers, lui dit le sage. On ne peut se fier à un homme si l'on connaît pas la maison qu'il habite."
Plus rassuré maintenant, le jeune homme prit la cuiller et retourna se promener dans le palais, en prêtant attention, cette fois à toutes les œuvres d'art qui étaient accrochées aux murs et aux plafonds. Il vit les jardins, les montagnes alentour, la délicatesse des fleurs ; le raffinement avec lequel chacune des œuvres d'art était disposée à la place qui convenait. De retour auprès du sage, il relata de façon détaillée tout ce qu'il avait vu.
"Mais où sont le deux gouttes d'huile que je t'avais confiées?" demanda le sage.
Le jeune homme regardant alors la cuiller, constata qu'il les avait renversées.
"Eh bien alors, dit le sage des sages, c'est le seul conseil que j'aie à te donner: le secret du bonheur est de regarder toutes les merveilles du monde, mais jamais oublier les deux gouttes d'huile dans la cuiller."

*************************************************

A certain shopkeeper sent his son to learn about the secret of happiness from the wisest man in the world. The lad wandered through the desert for forty days, and finally came upon a beautiful castle, high atop a mountain. It was there that the wise man lived.
Rather than finding a saintly man, though, our hero , on entering the main room of the castle, saw a hive of activity: tradesmen came and went, people were conversing in the corners, a small orchestra was playing soft music, and there was a table covered with platters of the most delicious food in that part of the world. The wise man conversed with every one, and the boy had to wait for two hours before it was his turn to be given the man's attention.
The wise man listened attentively to the boy's explanation of why he had come, but told him that he didn't have time just then to explain the secret of happiness. He suggested that the boy look around the place and return in two hours.
"Meanwhile, I want to ask you to do something, said the wise man, handing the boy a teaspoon that held two drops of oil."As you wander around, carry this spoon with you without allowing the oil to spill."
The boy began climbing and descending the many stairways of the palace, keeping his eyes fixed on the spoon. After two hours, he returned to the room where the wise man was.
"Well, asked the wise man," did you see the Persian tapestries that are hanging in my dining hall? Did you see the garden that it took the master gardeners ten years to create? Did you notice the beautiful parchments in my library?"
The boy was embarrassed, and confessed that he had observed nothing. His only concern had been not to spill the oil that the wise man had entrusted to him.
"Then go back and observe the marvels of my world" said the wise man. "You cannot trust a man if you don't know his house."
Relived, the boy picked up the spoon and returned to his exploration of the palace, this time observing all of the works of art on the ceiling and the walls. He saw the gardens, the mountains all around him, the beauty of the flowers, and the taste with witch everything had been selected. Upon returning to the wise man, he related in detail everything he had seen.
"But where are the drops of oil I entrusted to you?" Asked the wise man.
Looking down at the spoon he held, the boy saw that the oil was gone.
"Well, there is only one piece of advice I can give you" said the wisest of wise man. "The secret of happiness is to see all the marvels of the world and never to forget the drops of oil on the spoon".